Pamiętam doskonale tę piosenkę śpiewaną dla córki przez Maćka Pietrzyka i chyba każdy z nas, kto uczestniczył wtedy w tych strasznych dla naszego kraju wydarzeniach ją pamięta. Mnie stan wojenny zastał w wynajmowanym mieszkaniu przy Broniewskiego i myślałam, że zaczyna się III wojna światowa. Było ciężko, ponuro, ale mieliśmy wtedy nadzieje na lepsze. Chyba więcej zapału, siły walki, że coś innego nas czeka, coś zbudujemy, stworzymy.... Pracowałam w Teatrze Syrena, jeździłam z koncertami, byłam asystentką reżysera na Festiwalu Piosenki Zakazanej na Wybrzeżu. Owszem naszemu pokoleniu, które wtedy robiło dyplom aktorski -z drobnymi wyjątkami- stan wojenny i jego konsekwencje uniemożliwiły rozwój zawodowy. Ale co mamy dzisiaj? Czy nie mamy znowu lęków o przyszłość, o pracę, o byt? Tak czy inaczej poczytajcie sobie o maćku w ZYCIU NA GORĄCO.
