Bardzo dziękuję fotoedytorom, a także kierownictwu Rewii Pawłowi i Monice za wspaniały dobór zdjęć i fantastyczny layout. Niestety te świetne zdjęcia Waldka zabrały wiele miejsca, a jego życzeniem było, aby wywiad ukazał się bez skrótów. Publikuję go zatem w całości, tak jak został autoryzowany, ponieważ Waldemar Kocoń, akurat od tego wywiadu przywiązywał wielka wagę. Jeszcze tego samego dnia po autoryzacji zadzwonił wieczorem, bo chciał nanieść jeszcze jedną bardzo istotną dla niego kwestię. A, że był poetą, pięknie władał językiem polskim mogę śmiało powiedzieć, że był to nasz wspólny wywiad. Mam nadzieję, że redakcja nie będzie miała do mnie pretensji, ze publikuję go w całości, bo czytelnicy a zwłaszcza jego fani i tak będą woleli mieć w ręku na pamiątkę to czasopismo.
Waldemar Kocoń- REWIA
TROCHĘ ZDZICZAŁEM…
Nota biograficzna: Prywatnie jest człowiekiem bardzo skromnym, wrażliwym inteligentnym. Ma duże poczucie humoru na swój temat. Laureat statuetki PROMETEUSZA, za najwyższe osiągnięcia artystyczno – twórcze, należy do grona wybitnych polskich wokalistów,. Występował nie tylko dla Polonii, ale w największych salach koncertowych świata. Do dzisiaj wyjątkową ekspresją śpiewu i potęgą swego głosu powoduje dreszcze słuchaczy. Jednym z jego przebojów jest „Uśmiechnij się mamo”.- Debiutował w klubie studenckim „Hybrydy”. Pierwsza nagroda/ 1969 r/ na Kiermaszu Piosenki Studenckiej w klubie Medyk w Warszawie i w tym samym roku I - miejsce w programie telewizyjnym „Proszę dzwonić” otworzyła mu drogę do kariery.
Gdy stan wojenny/ 1981 r./ zastał go w Nowym Jorku postanowił zostać w Ameryce. Przez wiele lat prowadził tam własny program telewizyjny „One Man Show” oraz od 1991 r. program radiowy „Kocoń przed północą”. W sumie wydał 18 płyt w tym najnowszą: NIE WIERZĘ…
Po 19 latach pobytu w USA wrócił do Polski. Publiczność o nim nie zapomniała. Nadal gra swoje recitale, bierze udział w koncertach na rzecz ochrony zwierząt. ***
- Na początku marca br. stwierdzono i ciebie raka. Przyjąłeś tę wiadomość- jak wyrok?
- Miałem problem z gardłem, czułem się słaby, więc poszedłem do lekarza. Dał mi skierowanie do szpitala. Okazało się- białaczka!. Szok! Dlaczego ja? Czy rak jest defektem genetycznym? Wynikiem mojego dość chaotycznego życia? Ale potem… przyszła chwila przytomności. Pomyślałem: Trudno! Trzeba się z tym pogodzić. Świadomość tej choroby nie jest przyjemna, ale tak naprawdę niewiele w moim życiu zmienia. Żyję tak, jak żyłem.
- Chyba jednak nie do końca…
- Kiedyś paliłem, teraz nie. Wcześniej odżywiałem się nieregularnie, w zbyt małych ilościach. Dla utrzymania sylwetki jadałem tylko śniadanie i obiad. Najczęściej bez mięsa. W tej chwili jem pięć posiłków dziennie: mięso, ryby oraz dużo warzyw i owoców. Czy pije alkohol? Czasem wychylę drinka. W sprawach porządkowych mam kogoś do pomocy, ale czasami sam lubię posprzątać, popielić w ogródku, coś posadzić. Nie lubię tylko zmywania naczyń. Po kawie goście sami po sobie sprzątają. Zresztą…. Nie wiem- czy na kawę wpadają z mego czy moich kociaków powodu? /śmiech/ One są przecież dużą atrakcją i atutem. Mały- Maxim jest strasznie gadatliwy, uwielbia prezenty i jest szczęśliwy, jak coś dostanie. Serwal- Rexus, jest zazdrośnikiem. Też chce być w centrum uwagi.
Żyję naprawdę normalnie. Jak widzisz mimo, że jestem po ostrej chemii włosy mi nie wypadły, a kroplówka nazywana przez pacjentów – fryzjerem- goli każdego na kolano. Teraz jestem pod stałą opieką dr Ireny Chlebińskiej oraz specjalistów z oddziału hematologii Prof. Wiesława Jędrzejczaka. Za sprawą dr Moniki Paluszewskiej biorę chemię w kapsułkach i raz na 4- tygodnie jeżdżę na przetoczenie krwi. Po transfuzji czuję się świetnie.
- I naprawdę świetnie wyglądasz.
- Jak widzisz choroba nie zmieniła ani sposobu mojego życia, ani stosunku do ludzi czy zwierząt. Od środowiska artystycznego- ZASP-u otrzymałem ogromną dawkę otuchy i wsparcia. Na czas choroby musiałem przerwać występy. Ale znowu jeżdżę z programem swojej najnowszej płyty Nie wierzę…. Moje piosenki są poetyckim komentarzem do aktualnej rzeczywistości.
- W czasie pobytu w szpitalu nie miałeś problemu z opieką nad Twoimi dzikimi zwierzakami?
- Przez sześć tygodni spędzonych na Banacha kotami opiekowali się przyjaciele, którzy je znali. Ale pojawił się problem…. Gdy byłem w domu, mój serwal afrykański- Rexus- ocierał się o nich i przyjaźnie reagował. Podczas mojej nieobecności, pewnego razu wpadł w furię , zaparł się w drzwiach i nie chciał ich wpuścić do środka. Ogromne uszy kładł na tę małą główkę i wytrzeszczał kły, jak tygrys szablozębny. Nigdy w takiej akcji nikt go nie widział.
- Czy uczłowieczając swe kociaki sam nie zdziczałeś ?
- Tak zdziczałem i ale ich wcale nie próbuję uczłowieczać! Ograniczyłem im przestrzeń, ale nie duszę. Wciąż dwiema, czterema łapami mogą przebywać w Afryce.
- Czy nie obawiasz się, że serwal/ 21 kg wagi/- średniej wielkości zwierzak Afryki może kogoś zaatakować?
- Wykluczone! Mógłby jedynie postraszyć czując zagrożenie.
- Udzielasz się publicznie ze swoim serwalem. Lubi chodzić na smyczy?
- Na smyczy zwierzaki są tylko w samochodzie i miejscach publicznych. Z serwala Rexusa jestem naprawdę dumny, dzieląc się odpowiedzialnością za to oswojenie- staram się pokazywać go tylko tam , gdzie bierze udział w akcjach charytatywnych: na rzecz biednych, opuszczonych zwierząt ze schronisk, na rzecz dzieci. One go kochają, a on odwzajemnia tę miłość . Jestem szczęśliwy, że mogę być tak blisko natury , cieszyć się jej pięknem, szanować niezależność swoich pupili, a zarazem dawać im miłość i brać miłość od nich.
Teresa Gałczyńska
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz