NIE JEST TAK ŹLE....

Kiedy wiele, wiele lat temu będąc w domu, u ówczesnego dyrektora stołecznej estrady Zbigniewa Adriańskiego poznałam  dwóch brylujących  na przyjęciu młodych, dziennikarzy pomyślałam, że dziennikarstwo-  to wspaniały zawód i pomyślałam wtedy: Jak to fajnie byłoby być dziennikarką....  Skończyłam podyplomowe studia na UW, a nawet za namową mojego promotora pracy zdawałam na studia doktoranckie i o dziwo dostałam się, otwierając rok później przewód doktorski, chociaż dzisiaj nie chce mi się wierzyć....Zresztą lata temu dziennikarstwo było zawodem naprawdę nobilitującym. Przecież, gdyby nie ten kolejny zawód nie byłabym redaktorem naczelnym miesięcznika COLLECTION, nie poznałabym Zygmunta Broniarka, który był naszym korespondentem w Białym Domu, Lucjana Kydryńskiego, Agnieszki  Osieckiej, Jerzego Antkowiaka  i wielu innych cudownych ludzie, jak również Tomka Milkowskiego, który tam był moim zastępcą i sekretarzem redakcji, a który później wraz z ówczesnym red. naczelnym Jukiem Weberem zaprosili mnie do wsppóołpracy do nowo tworzącego się wtedy Teletygodnia. I wprawdzie dzisiaj ten zawód się trochę zdewaluował, ale pewne jego aspekty są niezmienne - wciąż poznaję nowych ludzi, których będąc tylko aktorką pewnie nigdy bym nie spotkała osobiście. Jedną z nich jest Justyna Sieńczylło, z którą nasz wywiad ukazał się właśnie w "Przyjaciółce".  Kiedy poznałyśmy się chyba 15 lat temu była świeżo upieczoną mężatką  i z prawdziwą radością stwierdzam, że przez te lata nic się nie zmieniła. Nadal jest tą samą milą, urokliwą osobą- jak wtedy, chociaż mogłaby zadzierać nosa, bo przecież wspólnie z mężem Emilianem Kamińskim spełnili swoje marzenia i mają własny teatr. Podczas, gdy ja przez te lata odsunęłam się bardzo daleko od teatru - pojawiając się w nim tylko jako widz. Ale mogę chyba powiedzieć, że to właśnie Justysia przyczyniła się do mojego came back-u. Mniej więcej rok temu zaprosiła mnie na swój monodram "Dzikuska" do Teatru Kamienica. Poprosiłam o dodatkowe zaproszenie, chcąc zrobić niespodziankę mojej przyjaciółce. Spektakl był zabawny, a ja siedząc na widowni miałam łzy w oczach- myśląc co ja robię po tej drugiej stronie? To właśnie wtedy zrodziło się to silne i nieodparte postanowienie ściskające w dołku, które znają tylko aktorzy- to co sprawia, że dla tego zawodu warto żyć. Szkoda, że tak późno....
     Z drugiej strony mój drugi zawód dziennikarstwo wciąż jest intrygujący i zaskakujący.... I, kiedy dzwoni do mnie prawdziwy idol wszystkich nastolatek, niezwykle przystojny i na fali aktor, z kórym niedawno robiłam wywiad do Teletygodnia/ nie wymienię jego nazwiska, bo nie chcę się nim podpierać, a on mógłby sobie nie życzyć, że sprzedaję takie informacje publicznie/ i przeprasza, ze nie odebrał telefonu, bo był w kościele, a jest godz. 22.00- to przyznam, że mnie zamurowało...- A co się o tej porze dzieje w kościele?- pytam. _- Bylem na mszy. O 21.30 jest u Dominikanów msza. Jeśli młodzi ludzie, na topie mają w sobie tyle wrażliwości, że stać ich, aby się do tego przyznać- to chyba nie jest jeszcze z nami tak źle...