Trudno w to uwierzyć.....

Wróciłam z Holandii, ale temu wyjazdowi poświecę osobnego posta, a tu mila niespodzianka w skrzynce na listy- podziękowanie  z okazji 35- lecia pracy zawodowej. Nie chce się wierzyć, że czas tak szybko płynie. Pamiętam, jak w szkole podstawowej na zajęciach plastycznych mieliśmy wyrazić swoje marzenie. Namalowałam  konia, a na nim siedzącą dziewczynę... Trudno było nauczycielce rozpoznać- to rzekome zwierze czyli konia, więc zapytała- co wyraża to marzenie. _Winettu i Rivanę, chciałabym grać w filmach- odpowiedziałam, a pani od plastyki roześmiała się, bo tak dalece wydawało jej się to nierealne. A potem akademie- jak u większości przyszłych aktorów i nagle zakon Urszulanek pobyt na oazie z Ks. Józefem naszym ukochanym do dzisiaj Szefem w Zakopanem i skok na inną planetę- do teatru Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu, do burdelu w Operze za trzy grosze.  Jak na licealistkę trzeba przyznać dużo skrajnych wrażeń. No a potem STUDIO PRZYSZŁYCH GWIAZD- czyli Teatr Syrena, profesor  Aleksander Bardnini  i już Warszawa. Wprawdzie z tego studia, gdzie uczyły nas GWIAZDY; Lidia Korsakówna, Ludwig Smepoliński, Lidia Wysocka, Bohdan Łazuka, Witold Gruca i wielu innych- żadna czy żaden z naszej 15, która dzielnie dostała się do eksperymentalnej szkoły Witolda Fillera- gwiazdą nie została, ale szkołę aktorstwa, dyscypliny i obycia scenicznego dostaliśmy solidną. Było nie do pomyślenia, aby spóźnić się na próbę, aby nie umieć tekstu, czy nawet, aby nie wyglądać, jak artystka.
Do dzisiaj z dumą wspominam rewię musicalową TRZECI PROGRAM z udziałem niezwykłej gwiazdy Wioletty Villas i przygotowania do tego spektaklu, a szczególnie zajęcia choreograficzne, które prowadził reżyser z zachodu. Gdy zobaczył nas w tych byle jakich kostiumach do baletu, zmęczone, blade rozległ się wielki ryk!- Kogo mi dałeś !- zwrócił się do Fillera- dyrektora teatru.- Może na zmywak, a nie na scenę. I jak to się rusza! Następnego dnia każda z nas była na próbie o 8 rano umalowana, wyperfumowana, włoski podpięte, opaski, kokardki i kwiatki w różnych kolorach, barwne trykoty i przejaskrawione getry, żeby tylko się wyróżnić. No tak to kiedyś było..... Potem były zmiany, kolejne studia, odejścia i powroty do zawodu....aż dzisiaj liścik od p. Olgierda Łukaszewicza, ze minęło 35 lat. Mam nadzieję, że tak drastycznie, aż tego nie widać.